Błękit metylenowy, inaczej nazywany chlorkiem metylotioninowym, to związek chemiczny, który ma dwa główne zastosowania: jako barwnik i jako lek. W medycynie, jest najczęściej stosowany do leczenia methemoglobinemii – stanu, w którym hemoglobina w naszych czerwonych krwinkach nie jest w stanie efektywnie przenosić tlenu. Błękit metylenowy działa poprzez redukcję żelaza w hemoglobinie, umożliwiając jej ponowne przenoszenie tlenu.
Historia
Błękit metylenowy został po raz pierwszy wytworzony w 1876 roku przez niemieckiego chemika Heinricha Caro. Szybko zyskał popularność wśród naukowców, takich jak Robert Koch i Paul Ehrlich, którzy zauważyli jego potencjalne zastosowania w medycynie, zwłaszcza jako środek przeciwdrobnoustrojowy. Na początku XX wieku, błękit metylenowy był uważany za przełomowe leczenie malarii, co do dziś jest ważnym elementem jego zastosowania.
Właściwości
Błękit metylenowy jest związkiem redoks, co oznacza, że jest w stanie przenosić elektrony w reakcjach chemicznych. Dzięki temu, błękit metylenowy może działać jak “ładowarka” dla naszych komórek na poziomie molekularnym. Kiedy jest stosowany razem z innymi technikami, takimi jak terapia światłem podczerwonym czy tlenem hiperbarycznym, błękit metylenowy może działać jak “kawa dla mózgu”, pobudzając jego działanie.
Zastosowanie
Błękit metylenowy jest używany jako lek do leczenia methemoglobinemii – stanu, który może wystąpić po spożyciu niektórych leków, toksyn, czy nawet po spożyciu bobu przez osoby na to podatne. Błękit metylenowy, podawany dożylnie, może skrócić czas trwania methemoglobinemii z kilku godzin do kilku minut. Jednak przy wysokich dawkach, błękit metylenowy może faktycznie indukować methemoglobinemię, odwracając ten proces.
Zobacz również: Eozyna (czerwony barwnik) – właściwości i zastosowanie