Program Nuclear Sharing to innowacyjny koncept w polityce odstraszania jądrowego NATO, który pozwala krajom członkowskim nieposiadającym własnej broni jądrowej na uczestnictwo w planowaniu użycia broni jądrowej przez NATO. W szczególności umożliwia zaangażowanie sił zbrojnych tych krajów w dostarczanie broni jądrowej w przypadku jej użycia.
W ramach Nuclear Sharing, kraje uczestniczące przeprowadzają konsultacje i podejmują wspólne decyzje w sprawie polityki broni jądrowej, utrzymują sprzęt techniczny (szczególnie samoloty zdolne do użycia broni jądrowej) wymagany do użycia broni jądrowej i przechowują broń jądrową na swoim terytorium.
W przypadku wojny, Stany Zjednoczone poinformowały sojuszników NATO, że Traktat o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) nie będzie już obowiązywał. Z trzech mocarstw jądrowych w NATO (Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone), tylko Stany Zjednoczone są znane z dostarczania broni do współdzielenia.
Jak działa program Nuclear Sharing w czasie wojny?
Program Nuclear Sharing działa w taki sposób, że Stany Zjednoczone oferują swoim sojusznikom określoną ilość bomb jądrowych. Bomby te są oznaczone jako B-61 i zawierają mały ładunek jądrowy przeznaczony do taktycznego użycia. Chociaż broń jest przechowywana w krajach sojuszników, nadzór i kontrola nad nią pozostaje w rękach USA. W razie zgody USA, broń może być przewożona przez samoloty krajów, w których jest przechowywana.
Nuclear Sharing to program NATO, który jest integralną częścią polityki odstraszania jądrowego Sojuszu Północnoatlantyckiego. Program ten pozwala na udostępnienie głowic jądrowych krajom członkowskim, które nie posiadają własnej broni jądrowej.
Polska, jako członek NATO, również bierze pod uwagę możliwość przystąpienia do programu Nuclear Sharing. Prezydent Andrzej Duda wyraził gotowość Polski do uczestnictwa w programie, pod warunkiem, że taka byłaby decyzja sojuszników.