Granatnik Mk 19 (kal. 40 mm) – specyfikacja techniczna

Prace nad pierwszym granatnikiem o kalibrze 40 mm rozpoczęły się już w 1966 roku na zlecenie US Naval Ordnance Station w Louisville. Już rok później w 1967 roku powstał pierwszy model granatnika Mk 19 Mod 0, który doczekał się kilku modernizacji na przestrzeni kolejnych lat. Najnowsza wersja granatnika Mk 19 Mod 3 stanowi obecnie wyposażenie wojsk lądowych ponad 20 państw – w tym Polski, która posiada blisko 200 egzemplarzy tej broni.

Granatnik Mk 19 Mod 3 – informacje ogólne

Granatnik Mk 19 to amerykański granatnik automatyczny (samoczynny) kalibru 40 mm, na nabój 40 × 53 mm. Granatnik zasilany jest dwustopniową taśmą nabojową, a wystrzał odbywa się z zamka otwartego (automatyka broni działała na zasadzie odrzutu zamka swobodnego). Przyrządy celownicze są w pełni mechaniczne i składają się z celownika ramkowego i muszki. Granatnik Mk 19 Mod 3 może być osadzany na podstawie trójnożnej M3 (od wkm-u M2) oraz na podstawach pokładowych. Sprzęt jest chłodzony powietrzem.

Maksymalny zasięg granatnika Mk 19 Mod 3 wynosi dokładnie 2212 metrów, jednak zasięg efektywny został określony na poziomie ok. 1500 metrów. Z kolei bezpieczna odległość miotania granatów wynosi 310 metrów podczas ćwiczeń i 75 metrów na polu bitwy.

Granatnik Mk 19 Mod 3 został wyposażony w tłumik płomienia, celem ochrony wzroku operatora. Konstrukcja granatnika pozwala na zamontowanie dodatkowych przyrządów optycznych (noktowizora lub termowizji), np. podczas operacji nocnych. Dodatkowo bardzo niski odrzut sprawia, że granatnik ten może być z powodzeniem montowany na lekkich pojazdach bojowych i łodziach patrolowych.

Dane techniczne

Producent	Saco Defence Inc.
Rok powstania	1966
Rodzaj broni	granatnik automatyczny
Warianty	Mk 19 Mod 0, Mk 19 Mod 1, Mk 19 Mod 2, Mk 19 Mod 3, Mk 19 Mod 4
Kaliber	40 mm
Amunicja	40 x 53 mm
Długość całkowita	1095 mm
Długość lufy	412 mm
Szerokość	240,4 mm
Wysokość	199 mm
Masa broni (bez amunicji i akcesoriów)	35,2 kg
Prędkość początkowa pocisku	241 m/s
Szybkostrzelność	325 – 375/min
Zasięg maksymalny	2212 m
Zasięg efektywny	ok. 1500 m
Koszt produkcji 1 szt.	$20,000

Amunicja

Podstawowym typem amunicji dla granatników Mk 19 są granaty M430. Wybuch granatu wywołuje śmiertelne obrażenia w promieniu 5 metrów i rani osoby znajdujące się w promieniu 15 metrów. Granat M430 może przebić się przez stalowy pancerz typu RHA (ang. rolled homogeneous armour) o grubości 5,1 cm (pod warunkiem bezpośredniego trafienia pod kątem prostym). Tym samym granatnik Mk 19 stanowi zabójczą broń dla większości opancerzonych pojazdów bojowych i transporterów piechoty.

Amunicja dostarczana jest w formie specjalnych puszek, które mogą pomieścić pas nabojowy na 32 lub 48 granatów. Waga tych puszek w zależności od pojemności to kolejno 19 i 27 kg.

Historia

Prace związane z budową szybkostrzelnego granatnika o kalibrze 40 mm rozpoczęły się w lipcu 1966 roku z inicjatywy US Naval Ordnance Station (marynarki wojennej). Wstępnie planowano zamontowanie tego rodzaju granatników na rzecznych kanonierkach, które patrolowały rzeki w Wietnamie. Prace konstrukcyjne nie trwały długo i już rok później pojawił się pierwszy prototyp tej broni – granatnik Mark 19 Model 0 (w skrócie: Mk 19 Mod 0). Wyprodukowano wtedy dokładnie 810 sztuk tej broni, które zgodnie z założenie, trafiły na pokłady łodzi US Navy patrolujących wietnamskie rzeki.

W latach 1970-1971 dokładnie 583 granatniki Mk 19 Mod 0 zostały zmodernizowane do wersji Mod 1. Powstało wtedy 761 sztuk tych granatników na terenie USA oraz 605 egzemplarzy w Izraelu (na licencji USA). Kolejna i w praktyce tylko przejściowa wersja granatnika Mk 19 została oznaczona symbolem Mod 2 i wyróżniała się mniejszą wagą. Nie doczekała się jednak masowej produkcji, ponieważ wszystkie założenia koncepcyjne z tej wersji od razu znalazły się w zmodernizowanym granatniku Mk 19 Mod 3, który trafił do użytku wojsk US Marine Corps w 1981 roku. Ta wersja granatnika wyróżniała się prostszą konstrukcją, mniejszą masą, większą niezawodnością, prostszą obsługą i niższymi kosztami produkcji.

Głównym producentem granatników Mk 19 Mod 3 została w 1983 roku firma Saco Defence Inc., która do 1998 roku dostarczyła na rynek zbrojeniowy 21 000 sztuk granatników Mk 19 Mod 3. Ponadto licencyjną produkcję tej broni uruchomiła izraelska firma IMI i południowokoreańska firma Daewoo.

Zobacz również: Bazuka (bazooka) – dane techniczne, wymiary, siła rażenia

Użytkownicy

Od 1984 roku amerykańskie przedsiębiorstwo zbrojeniowe General Dynamics Corporation (GD) wyprodukowało blisko 35 tysięcy granatników Mk 19 Mod 3 dla ok. 30 odbiorców. Obecnie użytkownikami granatników Mk 19 Mod 3 są takie państwa jak: